«Ιδιοφυία της εξωτερικής πολιτικής ή εξουσιομανής χωρίς ηθικούς φραγμούς;» διερωτάται το Γερμανικό Πρακτορείο Ειδήσεων (dpa) σκιαγραφώντας την πολιτική κληρονομιά του Χένρι Κίσινγκερ. Οι αμέτρητοι επικριτές του τον κατηγορούν για παρασκηνιακές συνωμοσίες, απρόκλητες παρεμβάσεις, ακόμη και για εγκλήματα πολέμου. Για τους εξίσου πολυάριθμους φίλους του, ο Χένρι Κίσινγκερ- σύμβουλος εθνικής Ασφάλειας και αργότερα υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ επί Ρίτσαρντ Νίξον- ήταν η κορυφαία μορφή της αμερικανικής, αν όχι και της διεθνούς διπλωματίας.
Μοναδική ήταν η συμβολή του στην απρόσμενη προσέγγιση των Αμερικανών με τη Σοβιετική Ένωση και την Κίνα. Η μυστική διπλωματία του Κίσινγκερ οδήγησε στην πρώτη αμερικανοσοβιετική συμφωνία SALT (Strategic Arms Limitation Talks) για τη μη διάδοση των πυρηνικών όπλων και στην ιστορική επίσκεψη του προέδρου Νίξον στο Πεκίνο το 1972. Όλα αυτά στο απόγειο του «Ψυχρού Πολέμου». Επιπλέον ο Κίσινγκερ ανέλαβε πρωταγωνιστικό ρόλο στις διαμεσολαβητικές προσπάθειες για να τερματιστεί ο πόλεμος του Γιομ Κιπούρ το 1973, δρομολογώντας ουσιαστικά την ιστορική προσέγγιση της Αιγύπτου με το Ισραήλ.
Αλλά όπως επισημαίνει για τον Κίσινγκερ ο Κρις Ντίξον, ιστορικός και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Δυτικής Αυστραλίας «η υστεροφημία του θα παραμείνει διαμφισβητούμενη. Οι περισσότεροι ιστορικοί συμφωνούν ότι υπάρχουν σημαντικά επιτεύγματα, όπως η αποκλιμάκωση με τη Σοβιετική Ένωση και το άνοιγμα της Κίνας προς τη Δύση. Υπάρχουν όμως και σκιές, για παράδειγμα στην Ασία και σε χώρες της Λατινικής Αμερικής».