Ο ευρωβουλευτής, Στέλιος Κυμπουρόπουλος, μίλησε στην εκπομπή Mega Καλημέρα για τη ζωή του, το πρόβλημα υγείας που είχε πριν από ένα χρονικό διάστημα αλλά θα το εάν θα ήθελε να κάνει οικογένεια.
«Δεν είναι εύκολο, ειδικά σε μία Ελλάδα του 85’. Διαγνωστικά με μυϊκή ατροφία. Είναι ευχάριστο που πλέον, υπάρχουν ιατρικοί μέθοδοι που βοηθούν αυτά τα παιδιά να ζήσουν μία καλύτερη ζωή. Τότε, αυτά δεν ήταν γνωστά. Οι γονείς μου έπρεπε να παλέψουν το διαφορετικό, το παιδί που έβγαινε έξω με το καροτσάκι του και οι γιαγιάδες σκεφτόντουσαν ‘’ωχ να μη συμβεί αυτό σε εμάς’’. Θέλω να πιστεύω πως έβαλα ένα λιθαράκι στο να αλλάξει αυτό.
Η μητέρα μου καθόταν έξω από το σχολείο γιατί ίσως χρειαζόμουν κάτι. Οι γονείς μου είχαν προτεραιότητα να πραγματοποιήσουν τις δικές μου επιλογές. Ποτέ δεν έχω ακούσει πως η δική τους προτεραιότητα έμεινε πίσω, ζούσαμε παράλληλα. Δεν είναι εύκολο αλλά είναι μέλος της επιλογής. Καμία επιλογή δεν έχει μόνο ευχάριστα. Όταν έβλεπαν να διαπρέπω, αυτό είχε κάποιο κόστος.
Αυτό είναι που παλεύω, για να υπάρχει μία κοινωνική διάσταση και κοινωνική αποδοχή. Ο ‘’προσωπικός βοηθός’’ είναι ένα μεγάλο έργο. Για εμένα ήταν από τις προτεραιότητες. Σίγουρα δεν είναι το άριστοι και μπορούν να γίνουν χιλιάδες βελτιώσεις αλλά βρισκόμαστε σε μία πιλοτική φάση, όπου οι πολίτες που είναι ανάπηροι έχουν το δικαίωμα να έχουν κάποιο προσωπικό βοηθό στην εργασία. Αυτό που προσφέρει ο ‘’βοηθός’’ είναι να γίνει υποστήριξη σε όσα δεν μπορώ να κάνω μόνος μου. Αυτό θέλω να είναι το πολιτικό στίγμα που θα αφήσω. Ένας πολίτης είτε έχει κάποια σωματική βλάβη είτε κάποια νοητική διαταραχή να μπορεί να συμμετέχει με τα δικά του ‘’όπλα’’ στη ζωή.
Εγώ θέλω να είμαι υγιής γιατί πέρασα μία περιπέτεια που με φόβισε πολύ, να είναι υγιείς οι δικοί μου άνθρωποί, να μπορέσω να κάνω δική μου οικογένεια και από εκεί και πέρα, όσο είμαι πολιτικός να αφήσω με το όνομά μου πως η ποιότητα ζωής των ανθρώπων από το 1 πήγε έστω στο 1.1».
«Θέλω να είμαι καλά με τον άνθρωπό μου. Ο πυρήνας είναι αυτός. Επειδή φέρω ένα γενετικό νόσημα που θα πρέπει να διασφαλιστεί πως δεν θα το μεταφέρω στα παιδιά, υπάρχει μία διαδικασία που πρέπει να κάνω.
Φοβάμαι τον θάνατο. Όσο και να πιστεύεις, ο θάνατος είναι για όλους το τέλος. Φόβο μου προκαλεί επίσης, το να μην έχω την ίδια ποιότητα ζωής με τώρα. Επιπλέον, το να μην μπορώ να αγκαλιάσω και να απολαμβάνω τους δικούς μου ανθρώπους. Χρειάστηκε να κάνω ένα χειρουργείο και για ένα χρονικό διάστημα δεν μπορούσαν να μιλήσω και ήταν λίγο δύσκολο. Για ένα χρονικό διάστημα πέντε μηνών έχασα τη ζωή μου».