Ο πόλεμος στην Ουκρανία και οι εκτιμήσεις ότι αυτή η στρατηγικού χαρακτήρα αντιπαράθεση θα διαρκέσει επί μακρόν και η “απειλή” επανεκλογής του Ντόναλντ Τραμπ, που θα αναδείξει τις αρνητικές συνέπειες της αμυντικής εξάρτησης της Ε.Ε. από την ομπρέλα των ΗΠΑ, αφυπνίζουν την Ε.Ε. που επιχειρεί να κάνει ένα σημαντικό βήμα για την Ευρωπαϊκή Αμυνα, με τη νέα Ευρωπαϊκή Αμυντική Βιομηχανική Στρατηγική (EDIS).
Οι εξελίξεις στο ουκρανικό μέτωπο τα τελευταία δύο χρόνια και οι ρωγμές που προκαλεί στη διατλαντική συνεργασία η ευαλωτότητά τους από πολιτικές αλλαγές στην Ουάσινγκτον έχει οδηγήσει σε βαθύ προβληματισμό στη Γηραιά Ηπειρο για την ανάπτυξη του Αμυντικού Βραχίονα της Ε.Ε. ως μέσου και για τη “Στρατηγική Αυτονομία” της Ε.Ε. Διότι εάν η Ε.Ε. θέλει να διεκδικεί ρόλο στα παγκόσμια πράγματα και τον παγκόσμιο ανταγωνισμό με τη Ρωσία, την Κίνα, αλλά και τις ΗΠΑ, δεν μπορεί να το κάνει χωρίς ισχυρό αμυντικό βραχίονα και κοινή εξωτερική πολιτική.
Ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν ήταν από τους πρώτους που μίλησαν για τη Στρατηγική Αυτονομία της Ευρώπης, που θα είναι ουσιαστικά η ικανότητα της Ευρωπαϊκής Ενωσης να μην εξαρτάται υπερβολικά από τις Ηνωμένες Πολιτείες, να υπερασπίζεται την Ευρώπη, και να ενεργεί στρατιωτικά στην ευρύτερη γειτονιά της για τους στρατηγικούς σκοπούς της, ανεξάρτητη από την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ.
Με τον πόλεμο στην Ουκρανία να βρίσκεται στο κατώφλι της Ε.Ε., η Κομισιόν πρότεινε την Τρίτη ένα σχέδιο 1,5 δισ. ευρώ που θα αποτελέσει τη “μαγιά” για την ενίσχυση της ευρωπαϊκής αμυντικής παραγωγής με την προώθηση κοινών στρατιωτικών προμηθειών μεταξύ των κρατών-μελών.
Η νέα αυτή στρατηγική που δρομολογεί την εκ βάθρων αναμόρφωση της αμυντικής βιομηχανίας της Ε.Ε. στοχεύει στο να πειστούν χώρες-μέλη να προμηθεύονται όπλα μαζί και να περιοριστεί η αγορά όπλων από τις ΗΠΑ και άλλες τρίτες αγορές, να υπάρξει ασφάλεια εφοδιασμού, χρηματοδότηση των ευρωπαϊκών αμυντικών βιομηχανιών ώστε να μπορούν να επιβιώσουν και σε περιπτώσεις μείωσης της ζήτησης και φυσικά τον περιορισμό της γραφειοκρατίας για τα ευρωπαϊκά αμυντικά έργα κοινού ενδιαφέροντος. Η πρωτοβουλία αυτή συνιστά την εγκατάλειψη μιας στρατηγικής των τελευταίων δεκαετιών που η Ευρώπη στηρίχθηκε στην προστατευτική ασπίδα των ΗΠΑ μέσω του ΝΑΤΟ, ενώ οι δικές της αμυντικές δαπάνες έχουν μειωθεί, με τις ανάγκες που προέκυψαν από τον πόλεμο στην Ουκρανία να φέρνουν στο φως τις δραματικές αδυναμίες στις δυνατότητες κατασκευής όπλων στην Ευρώπη.