Οι ατασθαλίες, οι σπάταλές , η πολυτελής, τα σκάνδαλα που βγήκαν με εκρηκτικότητα στην επιφάνεια τον τελευταίο καιρό στους δημοσίους οργανισμούς προκάλεσαν αναμφίβολα γενικότερα αναταραχή, αλλά ιδιαίτερα συντάραξαν όσους προσδοκούσαν μια άλλη συμπεριφορά και ένα άλλο ήθος απ’ τους εκπροσώπους της παράταξης που διακήρυξε την αλλαγή. Γι’ αυτό και νιώθουν τώρα όλοι αυτοί από αμήχανοι ως προδομένοι και κατέχονται από έκπληξη, πικρία, αγανάκτηση.
Ωστόσο δεν παύουν οι ίδιοι να τρέφουν ελπίδες πως ίσως να μην είναι όλα καταγγέλλοντα και προπαντός όσα φανερώθηκαν να έχουν περιορισμένο βάθος και να μην αποτελούν την κορυφή ενός παγόβουνου που όλο θα αναδύεται ψηλότερα με αποκρουστικότερα φαινόμενα σήψης.
Βέβαια πρόκειται για ευχές και προσμονές δίχως να αναζητούνται τα γενεσιουργά αίτια και να ανιχνεύεται το βάθος των καταγγελλομένων. Φαίνεται όλοι να αγνοούν ή να ξεχνούν το σοφό δόγμα του αδιαμφισβήτητο καταστάλαγμα ιστορικής πείρας: «Η εξουσία φθείρει αλλά η απόλυτη εξουσία διαφθείρει» .
Αναμφίβολα η άσκηση της εξουσίας φθείρει. Ο πολύμορφες συγκρούσεις, τα αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα, η καθημερινή τριβή οδηγούν αναπόφευκτα στη φθορά αυτών που κυβερνούν. Και η καλύτερη κυβέρνηση δεν μπορεί να αποφύγει αυτό το τίμημα. Φτάνει φυσικά η φθορά αυτή να γίνεται σε άρρηκτη συνάρτηση με την προώθηση των γενικότερων λαϊκών συμφερόντων και την εδραίωση της χρήστης διοίκησης.
Τότε η τέτοια φθορά δεν καταλήγει σε ανεπανόρθωτη καταστροφή. Υπάρχει πάντα δυνατότητα αναπροσαρμογής και ανανέωσης. Εκεί όπου η φθορά οδηγεί στο ανεπανόρθωτο είναι όταν αυτή προέρχεται απ’ την εφαρμογή ενός αγοραίου λαϊκισμού και την άσκηση μιας μικροπολιτικής αντίφασης, ασυνέπειας, σπάταλης και ιδιοτέλειας μόνο και μόνο για τη διατήρηση της εξουσίας.
Η διαφθορά όμως στο δημόσιο βίο, όπως έχει επιβεβαιωθεί από την πράξη, δεν διασυνδέεται αναπόδραστα με τη φθορά, αλλά συσχετίζεται απόλυτα με το είδος και την ποιότητα της εξουσίας .
Η εξουσία είναι αναμφίβολα ένα παγιδευτικό, σαγηνευτικό παιχνίδι που παρέχει στον κάτοχό της μια εξαιρετική δυνατότητα να ιδιοποιείται για τον ίδιο τα όσα αγαθά της ή να τα κατοχυρώνει για το σύνολο, όπως αρμόζει σε μια ευνομούμενη δημοκρατική πολιτείας. Γι’ αυτό αυτοί που την ασκούν πρέπει να θητεύουν σε μακροχρόνια προετοιμασία εμπνεόμενοι απ’ το αξίωμα «υπηρετώ και δεν επωφελούμαι» και να την ασκούν ταυτόχρονα στα πλαίσια «μιας απαρέγκλιτης δημοκρατικής δομής» . ¨όταν το προσωπικό ήθος και η δημοκρατική διαδικασία δια πλέκονται, τότε η σκοτεινή γοητεία και ο δελεαστικός πειρασμός της εξουσίας ποδηγετούνται.
Έτσι στην περίπτωση που η εξουσία δεν διασφαλίζεται ως άσκηση προς όφελος της κοινωνίας, αλλά ιδιοποιείται έξω από κάθε έλεγχο, τότε αναμφισβήτητααρχίζει να τροφοδοτείται η διαφθορά σε όλες τις μορφές της. Είναι αδυσώπητος νόμος πως η όποια απόλυτη εξουσία έχει αποτέλεσμα το θρίαμβο αυθαιρεσίας, αλαζονεία, ατιμωρησία και τότε η αποχαλίνωση των ανθρώπινων αδυναμιών και παθών φτάνει στο απόγειο μέσα σ’ ένα νοσηρό κλίμα αλληλοσπαραγμού φατριών και αναζήτησης « αποδιοπομπαίων τράγων».
Είναι αξιοσημείωτο πρόσθετα πως υπεύθυνοι των σκανδάλων δεν φέρονται υπουργοί αλλά μόνο κομματικά στελέχη που έχουν τοποθετηθεί σε διευθυντικές και διευθύνοντες σε ΔΕΚΟ θέσει άσχετοι, αλλά κομματικά στελέχη, που έχουν τοποθετηθεί σε θέσεις αποκλειστική και μόνοτου κομματικού, κρυφός μηχανισμός.
Το γεγονός αυτό δεν είναι καθόλου ούτε ασήμαντο ούτε τυχαίο. Φανερώνει ποια εξουσία σχετίζεται με τα σκάνδαλα. Πρέπει να υπογραμμιστεί, αν και αυτονόητο πως όλοι αυτοί που διοριστήκαν επέτρεπε να είχαν προκριθεί και να ελέγχονται απ’ τα υπουργεία στα οποία υπάγονται . Και ακριβώς απ’ αυτό το καίριο σημείο αρχίζει να διαφαίνεται μια άλλη εξουσία μη ελεγχόμενη απ’ την εντεταλμένη με βάση το σύνταγμα και τους νομούς εποπτική εξουσία.
Απ’ τη λειτουργία μιας τέτοιας εξουσίας που επικάλυπτε την κυβερνητική εξουσία άρχισε να υφαίνεται ένα ανεξέλεγκτος εξουσιαστικός ιστός. Αξιοκατάκριτο είναι πως στην ολότητα σχεδόν οι πολιτικές ηγεσίες των υπουργείων παρέμειναν σε απόσταση απ’ αυτόν τον ιστό για ν’ αποφύγουν τη ρήξη με την επικυρίαρχη εξουσία. Έτσι έβαζαν πάνω απ’ την εκπλήρωση του καθήκοντός για την περιφρούρηση της ευνομίας και της νομιμότητας τη διατήρηση της καρέκλας του αξιώματος , άσχετα αν μ’ αυτό τον τρόπο γίνονταν και οι ίδιοι συνυπεύθυνοι για την επικράτηση του αποσυνθετικού, αυτό υπερ. εξουσιαστικού πόλου.
Με την υπερίσχυση τέτοιων κομματικών φατριών ήταν φυσικά αδύνατο να λειτουργήσει ο αναγκαίος έλεγχος και μάλιστα ο δημοκρατικός. Ο επιβαλλόμενος πολιτικός έλεγχος να μη μεταφέρεται στον κομματικό χώρος αλλά στο κοινοβούλιο και φυσικά η δικαιοσύνη, γιατί οι σπατάλες είναι των χρήματων του δημόσιου δεν είναι χρήματα της εξουσίας αλλά των φορολογικών πολίτων και είναι εξευτελισμός για αυτές τις κυβερνήσεις.