Μια βαριά απώλεια μετρά ο κόσμος της dark rock σκηνής, καθώς οι θρυλικοί The Cure ανακοίνωσαν το βράδυ της Παρασκευής τον θάνατο του Πέρι Μπαμόντε. Ο εμβληματικός κιθαρίστας και κιμπορντίστας του συγκροτήματος έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 65 ετών, βυθίζοντας στο πένθος τον Ρόμπερτ Σμιθ και τους θαυμαστές της μπάντας παγκοσμίως.
Σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση που αναρτήθηκε στον ιστότοπο του συγκροτήματος, ο μουσικός πέθανε στο σπίτι του ανήμερα τα Χριστούγεννα, ύστερα από μια σύντομη μάχη με ασθένεια.
Τα μέλη των The Cure εξέφρασαν τη βαθιά τους θλίψη για την απώλεια του αγαπημένου τους φίλου και συνεργάτη, περιγράφοντας τον «Τέντι», όπως τον αποκαλούσαν χαϊδευτικά, ως μια ήσυχη αλλά έντονη προσωπικότητα. Στο αποχαιρετιστήριο μήνυμά τους τονίζουν πως υπήρξε διαισθητικός, σταθερός και εξαιρετικά δημιουργικός, αποτελώντας ένα ζωτικό και ζεστό κομμάτι της μακρόχρονης ιστορίας τους, ενώ έστειλαν τα ειλικρινή τους συλλυπητήρια στην οικογένειά του.
Η πορεία του Μπαμόντε στους The Cure είναι η απόδειξη της αφοσίωσής του στη μουσική τους. Αν και το συγκρότημα σχηματίστηκε το 1976, εκείνος εντάχθηκε αρχικά στην «οικογένειά» τους ως μέλος του τεχνικού προσωπικού (roadcrew) το 1984. Η μετάβάσή του σε πλήρες μέλος έγινε το 1990, αναλαμβάνοντας ρόλους στην κιθάρα, το εξάχορδο μπάσο και τα πλήκτρα. Η πρώτη του αυτή θητεία διήρκεσε 14 χρόνια, ενώ επέστρεψε δυναμικά στο σχήμα το 2022, συνεχίζοντας να προσφέρει το ταλέντο του μέχρι το τέλος.
Η καλλιτεχνική του σφραγίδα υπάρχει σε μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές δισκογραφικές δουλειές του γκρουπ. Ο Μπαμόντε συνέβαλε καθοριστικά στη δημιουργία άλμπουμ που αγαπήθηκαν από το κοινό, όπως το εμβληματικό «Wish» του 1992, το «Wild Mood Swings» του 1996 και το ατμοσφαιρικό «Bloodflowers» του 2000. Η παρουσία του ήταν επίσης αισθητή στα «Acoustic Hits» και στο ομώνυμο άλμπουμ «The Cure» του 2004, ενισχύοντας τον μοναδικό ήχο που διαμόρφωσε το γκοθ ροκ, αλλά και τις πιο pop στιγμές της μπάντας.
Οι The Cure, με ηγέτη τον αειθαλή Ρόμπερτ Σμιθ, έχουν καταφέρει μέσα στις δεκαετίες να μεταμορφώνονται συνεχώς, ισορροπώντας ανάμεσα στη μελαγχολία του «Pornography» και την αισιοδοξία επιτυχιών όπως το «Friday I’m in Love». Η απώλεια του Μπαμόντε έρχεται σε μια στιγμή που η μπάντα παρέμενε ενεργή συναυλιακά και δημιουργικά, έχοντας κυκλοφορήσει πρόσφατα νέο υλικό μετά από μακρά δισκογραφική απουσία.
