Είναι πλέον γεγονός ότι σταδιακά η γλώσσα μας χάνεται και οι υπεύθυνοι σφυρίζουν αδιάφοροι με προκάλυμμα τον ευρωπαϊσμό και την παγκοσμιοποίηση.
Σε όποιο κεντρικό εμπορικό δρόμο της χώρας και αν περπατήσεις θα δεις σχεδόν ότι όλα τα καταστήματα, ή τις εταιρείες, όπως και αρκετά μέσα ενημέρωσης να χρησιμοποιούν ξενόγλωσσους όρους και τίτλους. Όποιον από τους ιδιοκτήτες αν ρωτήσεις αυτό που θα σου απαντήσει είναι, ότι: «με τη χρήση της αγγλικής γλώσσας διευκολύνουμε τους τουρίστες που κατά εκατομμύρια επισκέπτονται τη χώρα μας κάθε καλοκαίρι, αλλά και λόγο πολυπολιτισμικού χαρακτήρα της σημερινής κοινωνίας μας (μόνιμους μετανάστες)». Από τους θιασώτες της παγκοσμιοποίησης θα ακούσουμε ότι: «η χρήση ξενόγλωσσων λέξεων και κυρίως της Αγγλοσαξονικής γίνεται για δυο λόγους α) για τη προβολή των εμπορευμάτων μας, και την προώθηση τους β) για την καλύτερη προσφορά των υπηρεσιών μας και αυτό είναι αναπόφευκτο, αν θέλεις να έχεις επικοινωνία με τις ξένες εταιρείες», κάτι όμως που δεν συμβαίνει σε άλλες χώρες της Ευρώπης και βεβαίως στις περισσότερες υπάρχουν όλα σε διγλωσσία.
Πέρα από την εμπορική χρήση των ξενόγλωσσων λέξεων το ίδιο συμβαίνει και με τα μέσα ενημέρωσης που δεν έχουν κυρίαρχο αλλόγλωσσο κοινό, ώστε για να χρησιμοποιούν ξενόγλωσσους όρους ή τίτλος. Η επιχειρηματολογία τους ωστόσο είναι ότι: « τα αγγλοσαξονικά είναι επικοινωνιακή γλώσσα, αγνοώντας ότι με αυτό τον τρόπο ως ένα βαθμό αναγκαστικά αγγλοσαξονοποιείται η καθημερινότητα μας.
Στην πλειοψηφία τους τα περιοδικά που κυκλοφορούν είναι με ξενόγλωσσους τίτλους, και έχουμε φτάσει στο σημείο να κυκλοφορούν περιοδικά που ασχολούνται με τη λογοτεχνικά την ποίηση, το θέατρο, ακόμη και την ιστορία στα αγγλικά. Οι υπεύθυνοι ισχυρίζονται ότι, είτε δεν γνωρίζουν ή αγνοούν την Ελληνική ρίζα αυτών των εννοιών και χρησιμοποιούν τους ξενόγλωσσους τίτλους μη αντιλαμβανόμενοι ότι σε αρκετούς αναγνώστες γελοιοποιούνται ως ανεκπαίδευτοι.
Οι νέοι μας ασχολούνται για πολλές ώρες με το διαδίκτυο, χρησιμοποιούν ξενόγλωσσες λέξεις, από ότι φαντάζομαι για λόγους ευκολίας και όχι επίδειξης γνώσεων αλλά υποβαλλόμενοί των αγγλοσαξονικών όρων στην επικοινωνία τους, χωρίς την παραμικρή προσπάθεια καθοδήγησης από τους δασκάλους τους ώστε οι ίδιοι να αναζητήσουν τους αντίστοιχους όρους στην ελληνική. Τα γλωσσικά παραδείγματα της υιοθέτησης ξενόγλωσσων λέξεων είναι πολλά, όπως, για τους νέους π.χ. «Κομπιούτερ» και σπάνιος «ηλεκτρονικός υπολογιστής, το «σόφτγουερ» και όχι «λογισμικό» το «χαρντγούερ» και όχι το «υλικό», οι επιχειρηματίες το «μίτινγκ» και όχι «συμβούλιο» ή «συνεδρίαση» την αγορά την ονομάζουν «μάρκετ», τον παραδοσιακό «τσαγκάρη» σε «σου- μέικερ», το «καφενείο» μας «καφέ», όταν πρόκειται για διαφημιστική προβολή του προϊόντος, ψάχνουν για «σλόγκαν» και όχι για «μήνυμα ή σύνθημα». Τα δε μέσα ενημέρωσης τις ειδήσεις της ονομάζουν «νιους» και γράφουν σε αγγλοσαξονικά, το «διαφημιστικό διάλλειμα» λέγοντας το «μπρέικ», τους «καλεσμένους» «πάνελ», τις κίτρινες μεσημεριανές ή βραδινές εκπομπές «κοινωνικού «σχολιασμού» τις ονομάζουν «ριάλιτι», τις τηλεοπτικές «σειρές» σε «σίριαλ», τις «ψεύτικες ειδήσεις» «Φεκ Νιους» κ.α Το κράτος υιοθέτησε τους ξενόγλωσσους όρους και στον αθλητισμό, όπως το πρωτάθλημα έγινε «σούπερ λίγκα» και σχεδόν όλοι οι όροι είναι ξενόγλωσσοι.
Η Γαλλία, η Γερμανία, η Σουηδία, η Ισπανία και άλλες Ευρωπαϊκές χώρες καταβάλουν προσπάθεια να αποκαθαίρουν τη γλώσσα τους από τα γλωσσικά δάνεια που οι ρίζες τους υπάρχουν στη γλώσσα τους.
Αρκεί να σκεφτούμε ότι: ένα μικρό πολύγλωσσο λεξικό 8.000 λέξεων που απευθύνεται σ’ αυτούς που ταξιδεύουν στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης μελετώντας το ανακαλύπτεις ότι το 15% γράφονται με τον ίδιο τρόπο και το 80% των λέξεων είναι ελληνολατινικές.
Ωστόσο η έλλειψη κανόνων χρήσης ξενόγλωσσων όρων και τη δική μας χρήσης αγγλικών όρων στην καθημερινότητα ενισχύει τον ήδη υφιστάμενο γλωσσικό ιμπεριαλισμό και που μακροπρόθεσμα υπονομεύει το γλωσσικό μας πλούτο και την αισθητική της γλωσσική μας επικοινωνία.
Βέβαια δεν θα πρέπει να πηγαίνουμε στα άκρα τα παιδιά μας στο να μην μαθαίνουν ξένες γλώσσες, είναι αναμφίβολα πολύ σημαντικό και βοηθάει την ατομική ταυτότητα τους.
Ας σκεφτούν λοιπόν οι υπεύθυνοι πολιτικοί και οι πανεπιστημιακοί, αυτή τη στιγμή πως, τα κορυφαία στελέχη Αμερικανικών εταιρειών Πληροφορικής, όπως ιδρυτής της Microsoft του Μπιλ Γκέιτς, και ο Τζον Σκάλι, πρώην πρόεδρος της Apple, προωθούν ένα νέο πρόγραμμα βασισμένο στην ελληνική γλώσσα καθώς πιστεύουν στις εξαιρετικές ιδιότητες της Αρχαίας Ελληνικής πως είναι η μόνη Γλώσσα που δεν υπάρχουν όρια και είναι ένα εργαλείο που θα επιτρέψει την ανάπτυξη, τη δημιουργικότητά και θα εισαγάγει καινούριες ιδέες που προσφέρουν περισσότερες γνώσεις απ’ όσες ο άνθρωπος θα μπορούσε ως τώρα να ανακαλύψει. Το πρόγραμμα αυτό είναι απαραίτητο στις νέες επιστήμες όπως η Πληροφορική, η Ηλεκτρονική, η Κυβερνητική και άλλες. Αυτές οι επιστήμες μόνο στην ελληνική γλώσσα βρίσκουν τις νοητικές εκφράσεις που χρειάζονται, χωρίς τις οποίες η επιστημονική σκέψη, σύμφωνα με ορισμένους ειδικούς της Πληροφορικής, αδυνατεί να προχωρήσει.
Θα ήταν νομίζω σκόπιμο τώρα που συζητιέται η αναθεώρηση του Συντάγματος, να προστεθεί μια παράγραφος που να επαναφέρει το άρθρο περί προστασίας και σεβασμού της γλώσσα μας, θα βοηθήσει στην διάσωση της.
Ο Χρήστος Η. Χαλαζιάς γεννήθηκε στο Μεσολόγγι και από το 1967 ζει στην Αθήνα. Εργάζεται ως αρθογράφος στην έντυπη δημοσιογραφία και ως σχολιαστής στα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης. Έχει εργασθεί σε Αθηναϊκές εφημερίδες και περιοδικά καθώς επίσης και σε όλα σχεδόν τα ηλεκτρονικά μέσα. Άρθρα του έχουν αναδημοσιευτεί σε αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά και αραβικά έντυπα. Ήταν διευθυντής της Επιθεώρησης “Για την Αριστερά”, της “Επιθεώρησης για την Τέχνη και τον Πολιτισμό”, του ελληνοαραβικού περιοδικού “Πολιτισμός” και του περιοδικού “Συνεργασία των λαών”.Έχει συμμετάσχει στη συγγραφή του “Χρονικού του 20ου αιώνα”, στην εγκυκλοπαίδεια “Υδρία-Cambridge’ s – Ήλιος”, στο λεξικό “Εξάντας – Duden”, στη “Μεγάλη Ιστορία του 20ου αιώνα” κ.ά. Είχε εκδώσει το πρώτο περιοδικό για τον Ελληνισμό με τον τίτλο “Ελληνισμός” και την εφημερίδα “Δόρυ”.