Για την Τουρκία η διατήρηση της μειονότητας σε κατάσταση στασιμότητας, κοινωνικής, πολιτιστικής και οικονομικής στασιμότητας είναι η απαραίτητη προϋπόθεση στην οποία στηρίζει τη δυνατότητα που, τελικά βρίσκει απεριόριστες πρακτικές εφαρμογές των σχεδίων της, χάρη στην παρουσία του Γενικού Προξενείου της στην Κομοτηνή.
Η λειτουργία του τουρκικού προξενείου στην πρωτεύουσα της Θράκης καικυρίως οι συχνές προκλητικέςπαρεμβάσεις του, σε οποιαδήποτε θέμα σχετίζεται με τη μουσουλμανική μειονότητα της περιοχής, πέραν του ότι προσβάλλει την εθνική μας κυριαρχία, αποτελεί τον βασικό λόγο της αδυναμίας των εγχώριων μουσουλμάνων να απεμπλακούν από τον ρόλο του πειθήνιου εντολοδόχου που τους επιφυλάσσει η Τουρκία. Το Προξενείο δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας ολοκληρωτικός καταπιεστικός μηχανισμός, που όχι μόνο δεν εργάζεται για την βελτίωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων, αλλά με τη χρησιμοποιήσει κάθε εκνόμου και αντιδημοκρατικού μέσου, έχειμετατραπεί σε φόβητρο και στυγνός δυνάστης σε κάθε μουσουλμάνο, Πομάκο, Ρομά – Αθίγγανο της Θράκης.
Το ψυχολογικό βάρος που προκαλείται από την ιδέα ότι, το «πανταχού παρόν» Προξενείο παρακολουθεί και ελέγχει τη ζωή , τη δραστηριότητα των μειονοτήτων, είναι αδύνατο να περιοριστεί η δράση αναταραχής στο περιφέρεια. Όσο υπάρχει «εντός των τειχών» αυτός ο μηχανισμός, η μειονότητα αδυνατεί μνα συμπεριφερθεί ελεύθερα και δημοκρατικά, όπως του επιβάλλει η διπλή ιδιότητα του Έλληνα και του Ευρωπαίου πολίτη. Η στάση του δε αυτή επιτείνεται από τη στιγμή που διαπιστώνει ότι, η δράση του Προξενείου, παρ’ ότι εμφανώς αντιβαίνει τα κρατούντα στο διεθνές δίκαιο.
Ενδεικτικό των προθέσεών της είναι η δίχως βάση να χαρακτηρίζει ως «Τούρκους» εκτός από τους τουρκογενείς, τους Πομάκους ακόμη και τους Ρομά ή Αθίγγανους. Έτσι παρατηρείται το οξύμωρο να εμφανίζεται η Τουρκία ως κοπτόμενη δήθεν για την προστασία των μειονοτικών διαζωμάτων των μουσουλμάνων της Θράκης, την ίδιαστιγμή που με προκλητικότητα δεν επιτρέπει στους Κωνσταντινοπολίτες, στους Ποντίους να διεκδικήσουν τα περιουσιακά τους στοιχεία, να έχει απαγορεύσει να μιλούν δημόσιο Ελληνικά, έκλεισε όλα τα σχολεία εκκλησίες ακόμη και τη Σχολή της Χάλκης, να καταπατά κάθε ανθρώπινο δικαίωμα στην Κύπρο και να μη υπακούει σε κανένα από τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του Ο.Η.Ε, να συνεχίζει την γενοκτονία του Κουρδικού λαού, που ζούσαν εκεί πριν ακόμη ιδρυθεί το τουρκικό κράτος. Παράνομα να εισβάλει στο Ιράκ, τη Συρία, και τη Λιβύη κ.α.
Αγνοεί ότι η μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης είναι θρησκευτική και όχι εθνική κάτι που προκύπτει από την Συνθήκη της Λωζάννης την οποία έχει υπογράψει ο ιδρυτής του Τουρκικού κράτους ο Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ.
Την εποχή εκείνη (1923) η Τουρκία έκρινε ότι το θρησκευτικό στοιχείο ήταν το ασφαλέστερο για τη συνοχή της μειονότητας. Σήμερα, που οι περιστάσεις και η συγκυρία απαιτούν άλλη αντιμετώπισε, η Τουρκία δεν διστάζει να παραβλέπει τις υπογραφές της και αν διατυπώνει απόψεις οι οποίες, παρά την προφανή ανεδαφικότητα τους, ταιριάζουν περισσότερο στις σκοπιμότητες και τις διεκδικήσεις.
Τέλος είναι απόλυτα επιβεβλημένη η ανάληψη εκστρατείας προβολής και πιέσεων από την χώρας μας προς κάθε διεθνή Οργανισμό, κάθε σύμμαχο το ΝΑΤΟ και κυρίως την Ευρωπαϊκή Ένωση, ώστε η Ευρώπη να αποκτήσει πλήρη συνείδηση της αυταπόδεικτης ιστορικής αλήθειας ότι, η Θράκη και το Αιγαίο είναι το φυσικό ανατολικό της σύνορο. Όχι μόνο με την γεωγραφική έννοια του όρου, αλλά κυρίως με την οικονομική πολιτική και ιδεολογική του διάσταση. Η Ευρωπαϊκή άμυνα ταυτίζεται με την εθνική μας άμυνα και γι’ αυτό η Ε.Ε, με βάση την καταστατική της αρχή περί αλληλεγγύης των μελών της, οφείλει να βλέπει την περιοχή ως ευρωπαϊκό σύνορο, θεωρώντας οποιαδήποτε απόπειρα αποσταθεροποίησης στη Θράκη ως εχθρική ενεργεία στρεφόμενη κατά της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η στάση των ευρωπαίων εταίρων μας στο ζήτημα του Αιγαίου ασφαλώς μας έχει πείσει ότι οι πράξεις απέχουν πολύ από τις συμμαχικές δηλώσεις και τα επίσημα κείμενα. Αυτό όμως σε καμιά περίπτωση δεν δικαιολογεί τη δική μας ψυχραιμία απέναντι στις τουρκικές απειλές. Οφείλουμε αν να αντλήσουμε τα αναγκαία διδάγματα από τις διαχρονικές πράξεις ασυνέπειας της τουρκικής πολιτικής και να γίνουμε πιο αυστηρή – απαιτητική προς τους συμμάχους μας, αν πράγματι θέλουμε να αποφύγουμε τις όποιες εξελίξεις στη Θράκη και στο Αιγαίο που μπορεί να αποδειχθούν περισσότερο καταστρεπτικές και επώδυνες.
Ο Χρήστος Η. Χαλαζιάς γεννήθηκε στο Μεσολόγγι και από το 1967 ζει στην Αθήνα. Εργάζεται ως αρθογράφος στην έντυπη δημοσιογραφία και ως σχολιαστής στα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης. Έχει εργασθεί σε Αθηναϊκές εφημερίδες και περιοδικά καθώς επίσης και σε όλα σχεδόν τα ηλεκτρονικά μέσα. Άρθρα του έχουν αναδημοσιευτεί σε αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά και αραβικά έντυπα. Ήταν διευθυντής της Επιθεώρησης “Για την Αριστερά”, της “Επιθεώρησης για την Τέχνη και τον Πολιτισμό”, του ελληνοαραβικού περιοδικού “Πολιτισμός” και του περιοδικού “Συνεργασία των λαών”.Έχει συμμετάσχει στη συγγραφή του “Χρονικού του 20ου αιώνα”, στην εγκυκλοπαίδεια “Υδρία-Cambridge’ s – Ήλιος”, στο λεξικό “Εξάντας – Duden”, στη “Μεγάλη Ιστορία του 20ου αιώνα” κ.ά. Είχε εκδώσει το πρώτο περιοδικό για τον Ελληνισμό με τον τίτλο “Ελληνισμός” και την εφημερίδα “Δόρυ”.