Η πολιτεία οφείλει να εκπληρώνει τις προσδοκίες του λαού και να στηρίζει το κοινωνικό κράτος, να ικανοποιεί το αίτημα για δικαιοσύνη και αξιοπρεπή διαβίωση των πολιτών της και να χαρακτηρίζεται για τους ηθικούς κανόνες, αποκλείοντας τη βία, την ανιδιοτέλεια και να εφαρμόζει ξεκάθαρα όσο υπόσχεται στους πολίτες της.
Η φιλαλήθεια, η ανιδιοτέλεια, η εθνική συνείδηση, η προσήλωση προς τις ατομικές ελευθερίες και ταδικαιωμάτα,της εθνικής κυριαρχίας της χώρας, είναι ορισμένα από τα βασικά γνωρίσματα των άξιων και ικανών ηγετών.
Ο δημαγωγός είναι το αντίθετο του πραγματικού ηγέτη. Πρόκειται για ένα κόλακα πολιτικό, που χαρακτηρίζεται από την αδυναμία του να πάει κάποτε αντίθετα προς τις άλογες επιθυμίες του λαού. Η φροντίδα του δημαγωγού είναι πως θα κολακεύει το πλήθος και πως να θωπεύει τις πιο ταπεινές απαντήσεις των πολλών. Για να έχουν πάντοτε ανανεωμένη την εμπιστοσύνη του και ιδίως των αργόσχολων, που δεν διστάζουν να σπαταλούν το δημόσιο χρήμα, καθιερώνοντας ένα είδος δωροδοκίας μόλις πλησιάζουν οι εκλογές, απευθυνόμενοι προς τη μεσαία και φτωχή τάξη. Αδιαφορούν για την μακροπρόθεσμη πορεία και την οικονομική ζωή της χώρας και του λαού.
Οι δημαγωγοί μεταχειρίζονται τη ρουσφετολογία, ως όργανο για να πείθουν, παραποιώντας την αλήθεια, στρεβλώνουν την πραγματικότητα, παραχαράσσουν την ιστορία, παραμορφώνουν τα γεγονότα, αποκρύπτουν τα βαθύτερα κίνητρα, διαβάλλουν του πολιτικούς τους αντιπάλους, σκηνοθετούν σκάνδαλα και διογκώνουν τους εθνικούς κινδύνους, εκμεταλλεύονται τα ανθρώπινα συναισθήματα, την σύγχυση και την άγνοια της ουσίας των πραγμάτων με διάφορα επικοινωνιακά κόλπα για να αποπροσανατολίσουν το πλήθος. Οι πλέον αδίστακτοι και δίχως ηθικούς φραγμούς δημαγωγοί κτίζουν την πολιτική δύναμη ή διεκδικούν την πολιτική εξουσία ανεξάρτητα από το γεγονός αν θα οδηγήσουν σε εθνική συμφορά με τη συμπεριφορά τους τη χωρά και το λαό, που υπόσχονται τάχα πως με ηθική αφοσίωση θα κυβερνήσουν. Οι υποσχέσεις συνήθως παραμένουν μόνο στα λόγια, πράγμα που δεν ενοχλεί το δημαγωγό, αφού είναι αδιάφορος για τα όσα ψέματα είχε πει προεκλογικά.
Η αρχομανία, πάθος για την κατάκτηση και διατήρησης της εξουσίας, είναι επίσης ένα από τα κύρια γνωρίσματα του δημαγωγού. Αυτό το πολιτικό του πάθος, ευγενικό και ανιδιοτελές στους γνήσιους πολιτικούς, δεν έχει όρια. Θέλει την εξουσία για τον εαυτό του και τους κομπάρσους του ή τους αποτυχημένους πολιτευτές ή τα ανεπάγγελτα ή αργόσχολα κομματικά στελέχη ως βοηθούς του. Και επειδή η διατήρησή του εξαρτάτε από ένα πανίσχυρο κόμμα – το κόμμα του – εργάζεται έτσι, ώστε το κράτος να ελέγχεταιδικτατορικά από τους δοτούς υπευθύνους που διοικούν την δημόσιαμηχανή με πολλή υψηλή αμοιβή.
Στην περίπτωση αυτή οι ελευθερίες των πολιτών και τα δικαιώματά τους παραμερίζονται με τους άσχετους κομματικούς φίλους επικεφαλής σε παραγωγικούς οργανισμούς δολοφονούν τη δημοκρατία, την αξιοκρατία, τη δικαιοσύνη, και τις χρεοκοπούν, ρίχνοντας την ευθύνη κυνικά και ενοχοποιούν το λαό!
Οι ρίζες της άκρατης αρχομανίας του δημαγωγού είναι πολύ βαθιές και ανάγονται στην ψυχοπαθολογική σφαίρα. Στο δημαγωγό η πολύ φυσική και ανθρώπινη τάση να αναγνωρίζεται η αξία κάθε ανθρώπου μέσα στο κοινωνικό σύνολο, γίνεται ορμή για απόκτηση δυνάμεως (οικονομική) πρώτα. Ύστερα μεταβάλλεται σε μανία υπεροχής. Και τέλος καταντά πάθος επιβολής και μάλιστα με όλα τα μέσα. Έτσι από την δήθεν ειλικρίνεια κρύπτεται το νηφάλιο ακατάσχετο ψέμα το διαδέχεται η οργή, το ψύχραιμο θάρρος η ανανδρία και η δειλία.
Υπάρχει, ωστόσο, ένα στοιχείο το οποίο δεν προσέχουν συνήθως οι δημαγωγοί. Και αυτό είναι ότι το ξεγέλασμα της στέρησης και της πείνας των ανθρώπων δεν μπορεί να γίνεται δια παντός. Διότι οι συνειδήσεις, κάποτε, των ανθρώπων, όχι μόνο αφυπνίζονται, αλλά και εξεγείρονται. Στις περιπτώσεις αυτές ο λαός, όταν συνέλθει εκδικείται κατά πρωτοφανή τρόπο: από την απλή παραφροσύνη έως τον αιματηρό κολασμό. Τότε το είδωλο γκρεμίζεται από τις ψυχές και διώχνεται βιαία από το πολιτικό προσκήνιο.
Στην πολιτική ιστορία όλων των κρατών και καθεστώτων εμφανίζονται οι δημαγωγοί και μάλιστα οδηγούν τους λαούς τους στον όλεθρο και την χώρα τους στον κατακτητή. Στην αρχαία Ελλάδα δεν έλειψαν και οι ασυνείδητη δημαγωγοί, που με τις πράξεις τους οδήγησαν την πόλη – κράτος στην παρακμή, αλλά και ηγέτες που διέπρεψαν, όπως ο Θεμιστοκλής, ο Αριστείδης, ο Κίμων ο Περικλής κ.α οι οποίοι υπηρέτησαν με συνείδηση την πολιτεία βελτίωσαν τους θεσμούς, προστάτεψαν τα δικαιώματα των πολιτών, την ελευθερία και παρέδωσαν έργο, που σέβονται όλοι οι λαοί του κόσμου μέχρι σήμερα.
Η δημαγωγία είναι μια άμεση ύπουλη και δύσκολα αντιμετωπίζεται αυτή η θανατηφόρα ασθένεια της δημοκρατίας είναι πιο ισχυρή από τον κορωνοϊό.
Ο Χρήστος Η. Χαλαζιάς γεννήθηκε στο Μεσολόγγι και από το 1967 ζει στην Αθήνα. Εργάζεται ως αρθογράφος στην έντυπη δημοσιογραφία και ως σχολιαστής στα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης. Έχει εργασθεί σε Αθηναϊκές εφημερίδες και περιοδικά καθώς επίσης και σε όλα σχεδόν τα ηλεκτρονικά μέσα. Άρθρα του έχουν αναδημοσιευτεί σε αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά και αραβικά έντυπα. Ήταν διευθυντής της Επιθεώρησης “Για την Αριστερά”, της “Επιθεώρησης για την Τέχνη και τον Πολιτισμό”, του ελληνοαραβικού περιοδικού “Πολιτισμός” και του περιοδικού “Συνεργασία των λαών”.Έχει συμμετάσχει στη συγγραφή του “Χρονικού του 20ου αιώνα”, στην εγκυκλοπαίδεια “Υδρία-Cambridge’ s – Ήλιος”, στο λεξικό “Εξάντας – Duden”, στη “Μεγάλη Ιστορία του 20ου αιώνα” κ.ά. Είχε εκδώσει το πρώτο περιοδικό για τον Ελληνισμό με τον τίτλο “Ελληνισμός” και την εφημερίδα “Δόρυ”.