Ο Ανανίας, ο Αζαρίας και ο Μισαήλ ήταν εβραία παιδιά από τα Ιεροσόλυμα όπου και ζούσαν όταν κατακτήθηκαν από τον βασιλιά των Βαβυλωνίων, Ναβουχοδονόσορα Β΄. Προκειμένου να τους αλλάξει την πίστη τους αναγκάζει να προσκυνήσουν την εικόνα του και εκείνοι αρνούνται. Ως τιμωρία κατευθύνονται σε καμίνι προκειμένου να καούν. Εκεί ως ορίζουν οι Άγιες Γραφές εμφανίζεται άγγελος Κυρίου και τους προστατεύει. Η Εκκλησία τιμά στις 17 Δεκεμβρίου τους Αγίους Τρεις Παίδες εν Καμίνω συμβολίζοντας το θάρρος τους αφού στάθηκαν όρθια μπροστά στη φωτιά, όχι επειδή δεν φοβήθηκαν, αλλά επειδή δεν πρόδωσαν τις αξίες τους. Τρία παιδιά που ρίχθηκαν στο καμίνι επειδή αρνήθηκαν να γονατίσουν μπροστά στη βία.
Αιώνες μετά, η μνήμη τους παραμένει ζωντανή. Όχι μόνο ως ένα θαύμα της Παλαιάς Διαθήκης, αλλά ως ένα διαχρονικό σύμβολο ανθρώπων που μπαίνουν στη φωτιά για να προστατεύσουν τον άλλον. Γι’ αυτό και δεν είναι τυχαίο ότι οι Τρεις Παίδες εν Καμίνω είναι οι προστάτες Άγιοι της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας Ελλάδας και Κύπρου. Ο Πυροσβέστης εξ ορισμού μάχεται ενάντια σε κάτι πάνω από τις ανθρώπινες δυνάμεις. Ενάντια σε κάτι πολύ μεγαλύτερο από εκείνον. Είτε πιστεύει είτε όχι κάποιος, αν σκεφτεί καθαρά, το να βγεί σώος από μια φωτιά από μόνο του προσεγγίζει την έννοια του θαύματος.
Μέσα στον καπνό, στη λάσπη, στα συντρίμμια, υπάρχει η ίδια μορφή. Ο πυροσβέστης. Εκείνος που θα φτάσει πρώτος και θα φύγει τελευταίος. Εκείνος που θα σκύψει πάνω από τον άγνωστο, σαν να είναι δικός του άνθρωπος.
Το καμίνι της εποχής μας δεν είναι μόνο η φωτιά. Είναι η κλιματική κρίση, η ανθρώπινη αμέλεια, η έλλειψη πρόληψης, η κόπωση, η ψυχική φθορά. Είναι τα ατελείωτα καλοκαίρια, οι αναζωπυρώσεις, οι σεισμοί που δεν προειδοποιούν. Είναι η γνώση ότι κάθε έξοδος μπορεί να μην έχει επιστροφή.
Κι όμως, ο Πυροσβέστης είναι παρών να προστατέψει τον δίπλα του ενάντια στο μένος της φύσης που σε ένα βαθμό προκλήθηκε από εμάς τους ίδιους. Ως άνθρωπος, ο ίδιος προφανώς έχει το αίσθημα του φόβου.. Απλά ξέρει πως το χρέος του είναι αυτό. Γιατί πρέπει κάποιος να προστατέψει το συνάνθρωπο, τα ζώα, τη φύση.
Ένας πυροσβέστης χρειάζεται πολλά. Από φυσική αντοχή, κατάρτιση, εκπαίδευση και ψυχραιμία. Μα πάνω απ’ όλα χρειάζεσαι να έχεις το ‘’εμείς’’ πάνω από το ‘’εγώ’’ . Να αντέχεις τον πόνο του άλλου, να παίρνεις αποφάσεις για πρωτόγνωρες καταστάσεις, να κουβαλάς εικόνες που δεν φεύγουν ποτέ και κατά τη λήξη της βάρδιας, να συνεχίσεις μια κανονική ζωή λες και πριν λίγες ώρες δεν πάλευες με θηρία. Όμως δεν υπάρχει καλύτερη αποζημίωση από μια θετική έκβαση ενός συμβάντος. Ο Πυροσβέστης αποζημιώνεται με το βλέμμα εκείνου που σώθηκε, με το «ευχαριστώ» που δεν ειπώθηκε ποτέ, με τη σιωπή της συνείδησής του ότι έκανε το καθήκον του.
Όπως οι Τρεις Παίδες δεν λύγισαν μπροστά στη φωτιά, έτσι κι εκείνος στέκεται όρθιος μπροστά σε αυτήν. Μην ξεχνάμε όμως ότι είναι άνθρωπος.
Στις 17 Δεκεμβρίου, τιμώντας τους Τρεις Παίδες εν Καμίνω, δεν τιμούμε μόνο ένα θαύμα του παρελθόντος. Τιμούμε όλους εκείνους που μπαίνουν καθημερινά στο δικό τους καμίνι για να σωθεί μια ζωή, ένα σπίτι, ένα κομμάτι γης.Τιμούμε τους πυροσβέστες που γύρισαν σπίτι και εκείνους που δεν γύρισαν ποτέ.
Και ίσως το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τους κοιτάμε με σεβασμό. Να μην τους κρίνουμε εύκολα. Να θυμόμαστε πως όταν όλα καταρρέουν, υπάρχει πάντα κάποιος που θα τρέξει προς τη φωτιά. Χρόνια πολλά Πυροσβεστικό Σώμα!
