Η οικονομία σ’ όλο τον κόσμο έχει γίνει ένα είδος συλλογικής ψύχωσης, που έχει κυριεύσει τα πάντα. Η οικονομία έχει γίνει η πλέον κυρίαρχη δραστηριότητα, περιθωριοποιώντας πολιτισμούς, παραδοσιακές δομές, ηθικές αξίες, επιστήμες, μέσα ενημέρωσης, καταστρέφει το περιβάλλον στο όνομα του κέρδους.
Η οικονομία είναι σταθερό σημείο αναφοράς, γύρω από το οποίο κινείται όλο το πολιτικό – κοινωνικό σύστημα, σε μια τροχιά που γίνεται όλο και περισσότερο ξέφρενο και ανεξέλεγκτο.
Η οικονομική προτεραιότητα παρουσιάζεται ως ανώτερος και τελικός σκοπός της ατομικής συμπεριφοράς των πολιτών και ως το καθοριστικό κριτήριο των μεγάλων δημοσίων αποφάσεων. Σε αυτές τις συνθήκες είναι ανάγκη να επανεξετάσουμε κριτικά τα θεμελιώδη αξιώματα του οικονομικού κατεστημένου και της κυρίαρχης οικονομικής σκέψης.
Είναι γνωστό και στον πιο απλό άνθρωπο, ότι η οικονομία δεν μπορεί να αναπαράγεται μέσα στο χρόνο, παρά μόνο όταν εξασφαλίζεται η φυσιολογική αναπαραγωγή του ανθρώπου και η ανάπτυξη της φυσικής ατμόσφαιρας, πάνω στην οποία στηρίζεται. Η οικονομία οφείλει να σέβεται το περιβάλλον και τις ανθρώπινες επιταγές, οι οποίες δεν μπορούν να υποβαθμίζονται στη δική μας λογική και ωστόσο συνδέονται και αναπτύσσονται με αυτή.
Ο εργαζόμενος, για παράδειγμα δεν είναι πλέον απλώς εργατική δύναμη, αλλά έχει μετατραπεί σε προϊόν που νοικιάζεται ή αγοράζεται από τις αγορές, ως εξάρτημα εργαλείου, αλλά είναι και αυτή η ψυχολογική κοινωνική ύπαρξη που έχει ανάγκη από νόημα και που δεν μπορεί να αντιληφθεί τον εαυτό του έξω από ένα ανθρώπινο περιβάλλον. Αυτό το βιολογικό πλάσμα του οποίου οι ανάγκες υπάρχουν ανεξάρτητα από κάθε συναλλακτική λογική. Αυτό που περιγράψαμε δεν είναι το άτομο, αλλά το «πρόσωπο» φορέας αξιών, δηλαδή ο φορέας της δικής του υπέρβασης , γιατί αυτό που μας υπερβαίνει μπορεί να είναι η αξία και να προσδίδει νόημα στην ύπαρξη μας. Από τη στιγμή που η επίδοση του εργαλείο γίνεται αυτοσκοπός, μια ολόκληρη κοινωνία αποσυντίθεται στερούμενη νοήματος, με τίμημα πολύ σημαντικά ανθρώπινα και οικονομικά κόστη. Αυτό τα ερωτήματα μας βοηθούν να περάσουμε από την ποσοτική μεγέθυνση στην ταυτόχρονη ποσοτική ποιοτική και πολυδιάστατη ανάπτυξη, η οποία προωθεί την συνάρθρωση της οικονομικής βελτίωσης των συνθηκών επιβίωσης του ανθρώπου και την προστασία του περιβάλλοντος.
Οι διαχειριστές της οικονομικής ελίτ που σκάφτονται διαρκώς με τη λογική των αριθμών, δεν μπόρεσαν ποτέ να διαγνώσουν της έλευση της άυλης οικονομίας, τις επιθέσεις εναντίον της βιόσφαιρας, την αλλαγή της εργασίας από τη μηχανή στην ηλεκτρονική, το ζήτημα του χρόνου εργασίας, τις εφαρμογές του οίκο – ενεργειακού υπολογισμού, τις εφαρμογές των συστηματικών προσεγγίσεων. Θέματα που διατυπώθηκαν και αναλύθηκαν πριν από πολλά χρόνια από την διεπιστημονική οικονομία.
Ωστόσο το ζητούμενο δεν είναι τόσο μια πρόσθεση γνώσεων, αλλά να σκεφτούμε την οικονομία ως ένα πολύπλοκο σύστημα σχέσεων, που το ίδιο βρίσκεται σε σχέση με τα πολύπλοκα συστήματα σχέσεων τα οποία την περιέχουν.
Να αφομοιώσουμε το πνεύμα των επιστημών που εμπλέκονται και να τις ενσωματώσουμε χωρίς ποτέ να ξεχνάμε ότι ο άξονας της διερώτησης είναι η οικονομία και απώτερος σκοπός της το πρόσωπο. Απέχουμε πολύ από τα λεπτολογήματα των εξωπραγματικών θεωριών των αφαιρέσεων. Ο φιλόσοφος Στιούαρτ Μιλ για τους οικονομολόγους από τι 1848 έγραψε ότι: « πιθανότητα δεν θα γίνει ένας καλός οικονομολόγος, αν είναι μόνο αυτό» και συμπληρώνει ένα αιώνα αργότερα ο νεοφιλελεύθερος Κέυνς ότι: «Κάθε οικονομολόγος θα πρέπει να είναι έστω Και λίγο ιστορικός, πολιτικός; Και φιλόσοφος…»
Ο Χρήστος Η. Χαλαζιάς γεννήθηκε στο Μεσολόγγι και από το 1967 ζει στην Αθήνα. Εργάζεται ως αρθογράφος στην έντυπη δημοσιογραφία και ως σχολιαστής στα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης. Έχει εργασθεί σε Αθηναϊκές εφημερίδες και περιοδικά καθώς επίσης και σε όλα σχεδόν τα ηλεκτρονικά μέσα. Άρθρα του έχουν αναδημοσιευτεί σε αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά και αραβικά έντυπα. Ήταν διευθυντής της Επιθεώρησης “Για την Αριστερά”, της “Επιθεώρησης για την Τέχνη και τον Πολιτισμό”, του ελληνοαραβικού περιοδικού “Πολιτισμός” και του περιοδικού “Συνεργασία των λαών”.Έχει συμμετάσχει στη συγγραφή του “Χρονικού του 20ου αιώνα”, στην εγκυκλοπαίδεια “Υδρία-Cambridge’ s – Ήλιος”, στο λεξικό “Εξάντας – Duden”, στη “Μεγάλη Ιστορία του 20ου αιώνα” κ.ά. Είχε εκδώσει το πρώτο περιοδικό για τον Ελληνισμό με τον τίτλο “Ελληνισμός” και την εφημερίδα “Δόρυ”.