Έτσι απέκτησαν οι Εβραίοι την γη της Παλαιστίνης

Ο  εποικισμός των κατεχομένων εδαφών είναι ένα  χαρακτηριστικό  παράδειγμα  της παραβίασης  του Διεθνούς Νόμου από την σιωνιστική κυβέρνηση του Ισραήλ.  

Στην  τέταρτη σύμβαση της Γενεύης , στις  12  Αυγούστου του 1949 , που υπέγραψε  και το Ισραήλ, σχετικά με την  προστασία του άμαχου πληθυσμού σε καιρό πολέμου , το άρθρο 49 απαγορεύει στον κατακτητή  να μεταφέρει  μέρος  του πληθυσμού του στο κατεχόμενο έδαφος. 

Η σύμβαση της Χάγης  και η Παγκόσμια Διακήρυξη των ανθρωπίνων  Δικαιωμάτων απαγορεύει  την απαλλοτρίωση της ξένης  ιδιοκτησίας.  

Μετά τον πόλεμο των έξι ημερών , τον Ιούνιο του 1967 και μέχρι  το 1978 οι ισραηλινές  αρχές είχαν  περισσότερα από 1,5 εκατομμύρια  ντούναμ  στην δυτική όχθη , και είχαν  δημιουργηθεί περισσότερα από 100 εβραϊκοί  οικισμοί ( ντούναμ= 1000τ.μ.) 

Τώρα , πάνω από το μισό των 5,8 εκατομμυρίων  τ.μ  της έκτασης  της Δυτικής Όχθης  ( εκτός της Ιερουσαλήμ)  βρίσκονται υπό ισραηλινή κατοχή. Και  η κατάσταση μέρα με τη μέρα χειροτερεύει. 

 Μέχρι  τα μέσα του 1983 είχε ολοκληρωθεί η ανέγερση  6000 νέων  κατοικιών  και είχε ολοκληρωθεί η εγκατάσταση  35.000 εβραίων  εποίκων. Έτσι διπλασιάστηκε ο εβραϊκός πληθυσμός της δυτικής Όχθης. 

 Στόχος τότε των  σιωνιστικών κύκλων  είναι η αύξηση του εβραϊκού πληθυσμού μέχρι το 1986 στις 100.000, αν όχι νωρίτερα με το ρυθμό που χτίζονται οι οικισμοί, και με « υπερηφάνεια» δήλωναν ότι το 2010 η Δυτική Όχθη  θα περιλαμβάνει 1,400.000 εβραίους και 1.600.000 άραβες. 

  Ο τότε εκπρόσωπος της Παγκόσμιας  Σιωνιστικής Οργάνωσης Ζέεβ Μπέν  Γιόσεφ δήλωνε  στο «Ταϊμ»  « Οι άνθρωποι μετακομίζουν στη δυτική Όχθη κατά εκατοντάδες κάθε εβδομάδα». 

 Είναι εμφανές ότι οι ισραηλινοί επιδιώκουν να δημιουργήσουν μια «αμετάκλητη» κατάσταση στα κατεχόμενα  εδάφη  με την  αλλοίωση της  δημογραφικής σύνθεσης του πληθυσμού, που είναι και απαραίτητη προϋπόθεση  για την  μονιμοποίηση της κατοχής και της  προσάρτησης του τμήματος αυτού της Παλαιστινιακής γης. 

 Στα μέσα του 1982, ο τότε πρωθυπουργός του Ισραήλ , Μεναχίμ Μπέγκιν , απόρριπτε την πρωτοβουλία  του αμερικανο9ύ προέδρου Ρ. Ρήγκαν  λέγοντας  για μια ακόμη φορά ότι « Η Δυτική Όχθη ανήκει για πάντα  στον εβραϊκό λαό». Και για ν’ αποδείξει τα λόγια  του έδινε  διαταγή να επεκταθεί ο εποικισμός των κατεχομένων  εδαφών βάσει  « επείγοντος  σχεδίου ανοικοδόμησης». 

Αξιωματούχοι του  Σταίητ Ντηπάρτμεντ είχαν δηλώσει στο περιοδικό « Τάιμ» : «Το Ισραήλ παραλύει  όλες τις μορφές διαπραγματεύσεων. Αν δεν  σταματήσουν σύντομα οι οικισμοί δεν θα υπάρχει τίποτα για διαπραγμάτευση. 

 Και ένας αξιωματούχος της κυβέρνησης  του Ρήγκαν πρόσθεσε: « Ο  πρόεδρος έχει μια επιλογή: να πει στους ισραηλινούς ότι πρέπει  να σταματήσουν  τους οικισμούς  αλλιώς θα τους κοστίσει ακριβά. Σε αντίθετη περίπτωση θα δει την ειρηνευτική του προσπάθεια  να  θάβεται κάτω από τις  ισραηλινές μπουλντόζες». 

Οι εβραϊκοί οικισμοί  όμως κτίζονται και με χρήματα των ΗΠΑ. Σε  δεκάδες δισεκατομμύρια δολλάρια  ανέρχεται η  αμερικανική βοήθεια  προς το Ισραήλ. Στις  19 Γενάρη του 1984, ο πρόεδρος  της διυπουργικής επιτροπής για τον  εποικισμό της Δυτικής Όχθης  Γιουβάλ Νεεμάν έκανε τον απολογισμό των δαπανών από το 1967 για τους εβραϊκούς οικισμούς στα κατεχόμενα: 650 εκατομμύρια δολλάρια είχαν δαπανηθεί επί κυβερνήσεως  των εργατικών και 850 εκατομμύρια  από τότε που ανήλθε στην εξουσία  το Λικούντ. Σύνολο: 1,5 δισεκατομμύρια δολλάρια σε  δεκαέξι χρόνια  Και προβλέπεται για τα δύο  επόμενα  χρόνια  το ποσό των 610 εκατομμυρίων δολλαρίων. 

Ο Υφυπουργός Γεωργίας,  επιφορτισμένος με το θέμα των οικισμών  στα κατεχόμενα, Μίκαελ Ντέκελ είχε δηλώσει το 1983 : « Αν φθάσουμε τον αριθμό  των 100,000 εποίκων  ( που θα εκπροσωπούνται στη ουλή από πέντε  βουλευτές), δεν θα υπάρξει ούτε ένα κόμμα στο Ισραήλ  ικανό να περιλάβει στο πρόγραμμα του  την εκκένωση της Δυτικής Όχθης από τις 100.000 εβραίους κατοίκους». 

 Και ο Ντέκελ  υπενθύμισε ότι όταν το 1983 το Ισραήλ απόσυρε από το Σινά τους εποίκους, τους αποζημίωσε πλουσιοπάροχα. Στην περίπτωση των 100.000 θα χρειαστούν πάνω από τρία δισεκατομμύρια δολλάρια… 

 Η επιχείρηση των εβραϊκών οικισμών στα κατεχόμενα για ν’ αλλάξει η όψη της δυτικής Όχθης διεξάγεται όμοια με την  ταχύτητα αλλαγής θεατρικού σκηνικού. Αυτό ολοφάνερα υπογραμμίζει την  θέληση των ισραηλινών αρχών  να μετατρέψουν τη Δυτική Όχθη σε αποικία. 

Ο πρώην αντιδήμαρχος  της Ιερουσαλήμ Μίρον Μπενβενίστι δήλωνε στην  εφημερίδα του Ισραήλ « Τζερούσαλεμ Πόστ»  στις 10 Σεπτέμβρη  του 1982: «¨κάτω από αυτές τις συνθήκες  οι κάτοικοι της Δυτικής Όχθης δίνουν τον αγώνα της επιβίωσης. Ο αγώνας  αρχίζει στα χωράφια, τις πηγές και τα πηγάδια της Δυτικής Όχθης». 

 Οι ισραηλινοί μιλούν  συνεχώς  για τη « μελλοντική δημογραφική δομή» των κατεχομένων εδαφών, συνδέοντας  την και με τα σχέδια  απέλασης 700.000 με 800.000 Παλαιστινίων. Το σχέδιο αυτό έχει αναλύσει στον τύπο ο πρώην  στρατηγός Αρόν Γιααρίβ. Στόχος του σχεδίου: « να μην αποτελούν οι Άραβες την πλειοψηφία του πληθυσμού στα κατεχόμενα . 

 Οι εβραϊκοί οικισμοί αποτελούν μέρος του πολιτικού , ψυχολογικού, οικονομικού και στρατιωτικού πολέμου της ισραηλινής κυβέρνησης  για τον αφανισμό του Παλαιστινιακού  λαού και συγχρόνως , την διάλυση κάθε ελπίδας για την ίδρυση ανεξάρτητου παλαιστινιακού  κράτους  στην γη τους.  

 Ένα ακόμη  σκάνδαλο με την γη των Παλαιστινίων είχε ξεσπάσει το  καλοκαίρι του 1985, όταν κυβερνούσε το κόμμα Λικούντ. Οι8 πρώτες πληροφορίες  σχετικά με  την υπόθεση αυτή ήρθαν στο φως της δημοσιότητας  αρχές Αυγούστου της ίδιας χρονιάς.  Όταν η αστυνομία συνέλαβε  τρεις Ισραηλινούς που στην κατοχή τους βρέθηκαν πλαστά έγραφα. Όλοι  συνδεόταν στενά με το στρατό και την κυβέρνηση. Ο ένας , ο Μιχαήλ Ορέν , ήταν ανώτερος  αξιωματικός της αστυνομίας  στην αραβική Τουλκάρμ, ενώ ο δεύτερος , ο Γεχόσιουσα Μιζαραχί, πρώην  στρατιωτικός διοικητής της Τουλκάρμ και ο τρίτος , ο Αβραλαμ Σαλίμ , κτηματομεσίτης. Η αστυνομία ανακάλυψε  στα σπίτια τους εκατοντάδες  έγγραφα που σχετίζονταν με  μεγάλες εκτάσεις γης στη δυτική Όχθη. 

 Οι «τρεις»  είχαν  καταγγελθεί ότι είχαν  πάρει από διάφορους Ισραηλινούς πάνω από 2.000.000 αμερικανικά δολλάρια  για την αγορά γης στη Δυτική Όχθη  πράγμα όμως που δεν έγινε  ποτέ. Αυτό το γεγονός, ότι εξαπατήθηκαν δηλαδή οι Ισραηλινοί  υποψήφιοι αγοραστές, ήταν φαίνεται εκείνο που οδήγησε στην έναρξη των ερευνών. Έραβες  γαιοκτήμονες είχαν καταγγείλει στην αστυνομία εκατοντάδες περιπτώσεις παράνομων  αγορών γης, πλαστών έγγραφων και  εκβιασμών απ’ όταν ανήλθε στην εξουσία το Λικούντ το 1977,. Τίποτε  όμως δεν έγινε  γιατί η  αστυνομία αδιαφορούσε για τα προβλήματα των Αράβων και γιατί μια  μερίδα κυβερνητικών στελεχών πίεζε με σκοπό  την αποσιώπηση  της όλης  υπόθεσης. Μόνο μετά που  εξαπατήθηκαν οι ισραηλιτικές  κτηματομεσιτικές εταιρίες  και ιδιώτες αποφάσισε η αστυνομία να δράσει. Δυο ιδιαίτερα ισραηλιτικές εταιρείες  ανάπτυξης γης, η Τζαμπο  και η Γκαλ Σαμαρια, κατηγορούνται ότι πούλησαν  τεράστιες εκτάσεις της Δυτικής Όχθης  διαβεβαιώνοντας ψευδώς τους αγοραστές ότι αυτές  προορίζονταν  για εποικισμό. 

Το σκάνδαλο κορυφώθηκε  στις 21 Αυγούστου όταν δυο αριστεροί – μέλη της Βουλής –Κνεσέτ-, οι Γιοσσι Σαριντ  και Νταβίντ Ζούκερ του κινήματος για τα Δικαιώματα των Πολιτών, παρουσίασαν  στον Γενικό Εισαγγελέα του Ισραήλ  ένα φάκελο  τέτοιων αγορών που , όπως  παρατήρησε ο Σαρίντ, « στηρίζονταν στην πλαστογραφία, το δόλο , την πίεση και τις απειλές». Ανάμεσα  στους ενόχους οι Σαριντ και Ζούκερ κατονόμασαν  τον πρώην  υφυπουργό  γεωργίας Μιχαήλ Ντέκελ  και τον βοηθό του Εβίτ τζουρ ( κι οι δυο ανακρίθηκαν από την αστυνομία) τον πρώην διευθυντή της ισραηλινής Διοίκησης Γης, Γιακιβ Ακνιν , τον μεσάζοντα της Παγκόσμιας Σιωνιστικής Οργάνωσης, Μοσιέ Σλόνιμ, κτηματομεσίτες και δικηγόρους. 

 Οι αποκαλύψεις των Σαρίντ και Ζούκερ σε  συνδυασμό  με τις αποκαλύψεις που έκαναν οι πρώτοι τρεις  συλληφθέντες ότι γνώριζαν  αρκετά  «για να ρίξουν την κυβέρνηση». Προκάλεσαν πανικό στους κόλπους του κόμματος ΛΙΚΟΥΝΤ. Ο επικεφαλής της Ισραηλινής Διοίκησης Γης, Γιακομπ Φάνκιν, παραιτήθηκε , ενώ μια σειρά  άλλα στελέχη της κυβέρνησης και του κόμματος  έσπευσαν να διαχωρίσουν τις ευθύνες τους από την υπόθεση αυτή.  

 Στο μεταξύ ο ηγέτης του  κόμματος Λικουντ  και υπουργός Εξωτερικών Γκιτζακ Σαμίρ, που ήταν  πρωθυπουργός όταν το  σκάνδαλο της γης  βρισκόταν στο αποκορύφωμα του, πέρασε στην επίθεση. Μιλώντας στη διάρκεια συνεδρίασης του κόμματος του στις 19 Αυγούστου, «ούρλιαξε»:  « Μην πιάνετε το θέμα της εξαγοράς της γης» Παραβλέποντας το γεγονός ότι είχε παραβιαστεί ο νόμος, προχώρησε να πει ότι « κάποτε χρειαζόταν τεχνάσματα και σχέδια  και χρησιμοποιήθηκαν ασυνήθιστα μέσα για την αγορά και την απαλλοτρίωση γης. Είναι ανυπόφορο- πρόσθεσε- η έρευνα  για μερικές μεμονωμένες περιπτώσεις αγοράς γης να  γενικευθεί και να  καλύψει όλες  τις αγορές γης στην Ιουδαία και τη Σαμαρία, με σκοπό την παρεμπόδιση της  σιωνιστικής αποστολής». Η δήλωση αυτή του σαμίρ επαληθεύει την παρατήρηση του Σαρίντ ότι « ο πατριωτισμός έγινε η λογική της φαυλότητας» και ότι « τα μεγάλα λόγια  σχετικά με την « απολύτρωση της γης» χρησιμεύουν  σαν  πρόσχημα για τη διαφθορά και την απάτη». 

 Οι Σαρίντ και Ζολύκερ αντλησαν τις πραγματικές λεπτομέρειες σχετικά με τον τρόπο που  γινόταν η αρπαγή της παλαιστινιακής γης, από τις καταγγελίες που είχαν κάνει στο παρελθόν εκατοντάδες Άραβες. Προσφιλής  μέθοδος των  απατεώνων ήταν η χρησιμοποίηση Αράβων  μεσιτών για να αγοράζουν κτηματική περιουσία  από τους Άραβες της Δυτικής Όχθης , που  με βάση την ιορδανική νομοθεσία απαγορεύεται να πωλούν γη στους Εβραίους, Ένας από τους πιο γνωστούς μεσίτες είναι ο Αχμάντ Οντίχ Ιράρ από τη Χιμπλάκ κοντά στη Νάμπλους, ο οποίος  και είχε συλληφθεί. 

 Αν ο γαιοκτήμονας αρνείτο να πωλήσει στον  μεσάζοντα, τότε επιστρατεύονταν διάφορες μέθοδοι που εκτείνονταν από την πλαστογραφία μέχρι τον εκφοβισμό για την απόσπαση  της γης  του. Ο (Ισραηλινός ) μεσίτης μαζί με τον ( Άραβα) μεσάζοντα πλησίαζαν τον  επικεφαλής του χωριού ή τον κοινοτλάρχη, το μόνο νομικά αρμόδιο πρόσωπο για την πιστοποίηση κτηματικών πράξεων της περιοχής του. Παρουσίαζαν στον κοινοτάρχη ένα συμβόλαιο με τη συνωμοσία που είχαν ετοιμάσει και  εξασφάλιζαν την υπογραφή του. Προηγουμένως,  επίσης, πλαστογραφούσαν  την υπογραφή του ιδιοκτήτη, που στη συνέχεια οδηγείτο στο κτηματολογικό γραφείο της πλησιέστερης πόλης  όπου και έκλεινε ή όλη « συμφωνία». Η  αστυνομία έχει ανακρίνει αρκετούς υπαλλήλους κτηματομεσιτηκών γραφείων  για να εξακριβώσει κατά πόσον ενέχονται στην απάτη αυτή. 

 Ακολούθως η γη πωλείτο  από την κυβέρνηση σε ομάδες εποίκων ή σε μεμονωμένα άτομα τα οποία ήθελαν να ζήσουν στην Δυτική Όχθη. Με τον τρόπο αυτό προστέθηκαν στους ισραηλινούς συνοικισμούς εκατοντάδες στρέμματα γης. 

 Μια άλλη μέθοδος  ήταν η μίσθωση ενόπλων, που παγίδευαν τους Άραβες και τους εξανάγκαζαν να μεταβιβάσουν την περιουσία τους, Συχνά, επίσης  γαιοκτήμονες  οδηγούνταν  στον  τοπικό στρατιωτικό κυβερνήτη, όπου τους ανακοινωνόταν ότι η περιουσία τους είχε  κατασχεθεί από την κυβέρνηση. Στην συνέχεια όμως, διαπίστωναν ότι η γη τους πουλήθηκε στις κτηματομεσιτηκές εταιρείες. 

 Μια ιδιαίτερα ενδεικτική περίπτωση ήταν εκείνη ενός Άραβα που ζούσε στη Ζινσαφουτ, κοντά στην Νάμπλους , και που το 1982 δέχθηκε την «επίσκεψη» της αστυνομίας. Αφού ερεύνησαν το σπίτι του, ισχυριζόμενοι  ότι έψαχναν  για όπλα, οι αστυνομικοί του ζήτησαν να  υπογράψει ένα έγγραφο  που ήταν γραμμένο στα εβραϊκά  και το οποίο , όπως του είπαν, έλεγε ότι δεν βρέθηκαν οποιαδήποτε όπλα στην κατοχή του. Αργότερα, όμως ο άνθρωπος αυτός ανακάλυψε ότι είχε εκχωρήσει μια μεγάλη έκταση γης. Κι  αν προσέφυγε επίσημα στο δικαστήριο της Νάμπλους, ακόμα δεν έχει πάρει πίσω τη γη του.  

  Η υφαρπαγή της γης  είναι τόσο καλά οργανωμένη που οι  εξαπατούμενοι Άραβες διαπιστώνουν ότι η περιουσία τους έχει κλαπεί μόνο όταν  έβλεπαν τους εκσκαφείς  να ισοπεδώνουν τα χωράφια τους. Την  πικρή  αυτή εμπειρία πρωτοδοκίμασε το 1982 η οικογένεια Αν Νάζερ από το χωριό Σάερ, κοντά στη Χεβρών . Αρχικά νόμισαν ότι η περιουσία των  εκσκαφέων στη γη τους σήμαινε την απαλλοτρίωση της από τις ισραηλιτικές κατοχικές  αρχές. Οι έρευνες  όμως, αποκάλυψαν  ότι κάποιος κτηματομεσίτης  είχε βρει την ταυτότητα του γιου τους, που τότε εργαζόταν στην Σαουδική Αραβία, και  πλαστογράφησε την υπογραφή του  πάνω σ’ ένα πωλητήριο έγγραφο με το οποίο μεταβίβαζε την περιουσία στ’ όνομά του. Ο άνθρωπος αυτός ονομαζόταν Εγκάαμπ Αμπου Ταϊρ και ήταν γνωστός συνεργάτης των Ισραηλινών. 

 Παρόλα  όμως τα εμπόδια που συνάντησε από μέρους των ισραηλινών στρατιωτικών αρχών, της αστυνομίας και άλλων αξιωματούχων, η  οικογένεια Αν Νάζερ κατόρθωσε τελικά να  επανακτήσει  τη γη της. Ήταν  μια από τις πολύ  λίγες περιπτώσεις όπου Άραβες  γαιοκτήμονες  βρήκαν το δίκαιο τους προσφεύγοντας στα δικαστήρια. Κι αυτό συνέβη, γιατί από τους εταίρους  του Αμπου Ταϊρ τα χάλασε μαζί του, με αποτέλεσμα ν’ αποκαλύψει την απάτη και να σπάσει με τον  τρόπο αυτό το αδιαπέραστο τείχος του ψεύδους και της σιωπής που αντιμετωπίζουν  συνήθως οι Άραβες που βρίσκονταν  

 Παρόλο όμως τα εμπόδια που συνάντησε  από μέρους των ισραηλινών στρατιωτικών αρχών, της αστυνομίας και άλλων  αξιωματούχων, η οικογένεια αν-Νάζερ κατόρθωσε τελικά να επανακτήσει τη γη της. Ήταν μια από τις πολύ λίγες περιπτώσεις όπου Άραβες γαιοκτήμονες βρήκαν το δίκαιο τους προσφεύγοντας  στα δικαστήρια. Κι αυτό συνέβη, γιατί ένας από τους, εταίρους του Αμπού Ταϊρ τα χάλασε  μαζί του, με αποτέλεσμα ν΄ αποκαλύψει την απάτη και να σπάσει με τον τρόπο αυτό το  αδιαπέραστο τείχος  του ψεύδους και της σιωπής που αντιμετωπίζουν συνήθως οι Άραβες που βρίσκονται στη θέση των αν –Νάζερς. 

 Όσο περισσότερο έρχονται στο φως οι  λεπτομέρειες του σκανδάλου, τόσο περισσότερο αποκαλύπτεται η συνενοχή στην απάτη όλων των στρωμάτων της ισραηλινής κοινωνίας, από  τον τελευταίο αστυνομικό μέχρι τους κορυφαίους αξιωματούχους του κόμματος ΛΙΚΟΥΝΤ. Ισραηλινοί δικηγόροι περιβάλλονται με ανύπαρκτες δικαιοδοσίες πληρεξουσίων  για να πωλήσουν  την περιουσία Αράβων που λείπουν. Επίσημοι δωροδοκούνται και ετοιμάζουν χαλκευμένα έγγραφα σε λιγότερο από μια βδομάδα, ενώ για να  ολοκληρωθεί μια  γνήσια πράξη απαιτούνται συνήθως μέχρι 18 μήνες. Η αστυνομία, επίσης , κλείνει τα μάτια μπροστά σ’ όλα αυτά αρνείται να επιληφθεί των σχετικών καταγγελιών. Ένας αυτόκλητος πληρεξούσιος που ανακρίθηκε σχετικά με την παράνομη πώληση  εκατοντάδων οικοπέδων  σε εποίκους στην Κεραμίμ, είπε ότι η αστυνομία δεν μπορούσε να  επιληφθεί της υπόθεσης αυτής λόγω  «έλλειψης προσωπικού». 

 Όσον αφορά το «πράσινο φως»  για τις  πωλήσεις στην Κεραμίμ, αυτό το έδωσε  ο κορυφαίος επίσημος του κόμματος ΛΙΚΟΥΝΤ  και βοηθός τότε  του υφυπουργού γεωργίας  Μ. Ντέκελ, Είβι Τζούρ. Αυτός παραδέχτηκε ότι « υπήρξαν  πλαστογραφίες» ενώ  ο προϊστάμενος του,  που αρνήθηκε  ότι είχε  οποιαδήποτε ανάμίξη  στην απάτη, δεν  απέκλεισε το ενδεχόμενο ο Τζουρ  να έκανε  ορισμένα « αθώα λάθη»  Στο σκάνδαλο ενέχεται, επίσης ο πρώην  υπουργός οικονομικών Γιγκαλ  Χαρουϊτζ, ο οποίος  μεσολαβούσε για την εξασφάλιση  άτοκων  δανείων από την τράπεζα του Ισραήλ για λογαριασμό ισραηλιτικών εταιρειών που αγόραζαν  γη με τον τρόπο αυτό. 

 Η αμηχανία των Ισραηλινών επιτείνεται από τη σταδιακή εμφάνιση πληροφοριών από μια  απόρρητη έκθεση της τότε κυβέρνησης . Στην έκθεση αυτή , ο κρατικός ελεγκτής  του Ισραήλ αναφέρει ότι στο 71% της γης  που είχε αγοράσει η κυβέρνηση από τη Δυτική  Όχθη, υπήρχαν  «ατασθαλίες». Σύμφωνα , επίσης με τον Γιοσσί Σαρίντ, οι δώδεκα τουλάχιστον  από τις 114 εβραϊκούς συνοικισμούς στη Δυτική Όχθη, ανεγέρθηκαν  πάνω  σε γη που εξασφαλίσθηκε με δόλια μέσα. 

 Όλα αυτά τονίζουν την ανάγκη  απονομής  δικαιοσύνης  και επανόρθωσης  των όσων  υπέστησαν  οι εξαπατηθέντες  Παλαιστίνιοι. Ενώ όμως οι Παλαιστίνιοι  δεν είναι  τόσος  αφελείς για να  πιστεύουν ότι η ισραηλινοί κυβέρνηση θα  τους επιστρέψει τη γη  που τους άρπαξαν  και που  έχει ήδη εποικισθεί εντούτοις τρέφουν κάποιες  ελπίδες  ότι τελικά θα κατορθώσουν  να  πάρουν  πίσω τουλάχιστον  ένα  μέρος της .Παρόλο επίσης , που τώρα  βρίσκονται σε συναγερμό και  οργανώνονται  ενάντια στη δόλια υφαρπαγή της  γης τους, ελάχιστα  είναι αυτά που μπορούν να  επιτύχουν  χωρίς την βοήθεια της διεθνής κοινότητας.